Vakantie in Ghana

Maandag 2 mei;

Vanmorgen vroeg aan het ontbijt omdat James(trotro-driver van Ada Foah) ons op zou halen en ons naar Ada zou brengen. Peter en Jelmer kregen een nieuwe stage plaats in de buurt van Ada dus die gingen nog even gezellig mee.
James had al vanaf 6 uur lopen bellen dat hij eraan kwam. Haha of hij belt me midden op de dag op van; i just want to say hello!!.. Hij had moeite met het hotel te vinden, ook niet zo gek, licht helemaal achteraf ergens aan de westkant van Accra.
Uiteindelijk had hij het dan toch gevonden en zijn we om half 11 vertrokken richting Ada.
Om 12 uur waren we er al! Peter en Jelmer bij Ashley’s huis eruit gezet;), en zelf op doorreis naar Maranatha.
Daar zouden de ouders van Anne wel even kunnen uitrusten. Peter en Ingrid(vrienden van de ouders van Anne) bleven nog een dagje in Accra omdat Peter voor zijn werk nog een presentatie moest geven.
Vanaf de riverside moet je met de boot naar Maranatha. Erg mooie tocht maar ook zie je dan een heel duidelijk verschil van arm en rijk. Op een gegeven moment zie je naast alle mooie villa’s een muurtje, vanaf daar beginnen de hutjes en krotjes. Heel raar om te zien, je gaat hier in Ghana echt van het een in het ander.
Toen we aankwamen op Marantha was heel het water en het strand zwart van alle ghanezen. Alle ghanezen hadden een vrije dag dus kwamen feesten op Maranatha. Niet de aankomst die we verwacht hadden maar het was wel leuk om te zien.
’s Avonds zijn we met de motorbikes in Ada naar Brightest Spot geweest. Lekker gegeten en wat gedronken met zijn 4e. Andere studenten in Ada gingen nog naar the Palace. Anne en haar ouders wilden graag terug naar Maranatha en een beetje optijd het bedje in. Zelf wilde ik wel nog graag dus was ik in mijn eentje nog naar the Palace gegaan. Samen met Peter, Jelmer, Ashley en Sanne een leuke avond gehad. Ben ook in Ada blijven slapen want snachts in mijn eentje terug op de boot vond ik toch niet zo’n succes. ’s Morgens een boterham met hagelslag gegeten, jammie!!..
Om 11 uur gebeld of ze de boot naar de riverside konden sturen zodat ik terug kon naar Maranatha. Ze zouden meteen vertrekken dus zou hooguit een paar minuten moeten wachten bij de riverside. Helaas duren die ghanese minuten wat langer dan dat we gewend zijn dus heb ik anderhalf uur in de volle zon zitten te wachten. Resultaat; verbrande neus en verbrande benen. Maar ach, alles wat rood is wordt bruin dus dat was een schrale troost.
In de namiddag waren Peter en Ingrid aangekomen op Maranatha en hebben we gezellig nog tot savonds zitten kletsen.

4/5
Vandaag stond Anfoega op het programma. James zou ons vanuit Ada naar Anfoega brengen, super fijn! Zo hadden we niet het probleem met overstappen met al die koffers.
James heeft het record gebroken. We waren in 3 uur en 20 minuten terug in Anfoega. Mijn god wat rijd die man hard. Normaal gesproken zou je er 5 a 6 uur over doen…
Terug in Anfoega hebben Ricolette en Ingrid gekookt, lekker rijst met kool erdoor. Smaakte goed, rijst kan dus toch nog lekker zijn na 5 weken.

6/5
Vandaag zijn we met z’n allen naar Tafi Atome geweest. Weer naar de aapjes, en het dorpje met de weverij. De vele knuffels die ik vanuit Nederland had meegekregen (bedankt Anneke) heb ik hier bijna allemaal uitgedeeld. Wat waren die kindjes blij ermee. Zo leuk om te zien dat ze met zoiets kleins dolgelukkig zijn. Ze gingen ze zelfs op hun rug dragen zoals hun moeders hun dragen, te schattig voor woorden!
De aapjes waren ook weer leuk, zelfs voor de 2e keer. Het blijven leuke beestjes. We hebben er wel een uur voor moeten lopen om de plek in het bos te vinden waar ze zaten maar dat was het zeker waard. Helaas werd Ingrid gekrabt door een aapje en leek het ons allemaal verstandig om toch maar even naar het ziekenhuis te gaan.
Nou dat eventjes werd wel 4 a 5 uur. Echt absurd, ze hebben een heel dossier voor haar aangemaakt en toen hebben we wel 2 a 3 uur zitten wachten totdat er een dokter naar haar omkeek. Alle ghanese patienten werden voorgelaten, apart om mee te maken. Uiteindelijk heeft ze wat injecties gekregen en is alles gelukkig goed. Savonds zijn we bij Rien en Maria blijven slapen. Die slapen in een klooster bij een lieve vrouw; Wies. Hier zijn we al een keer eerder geweest. Wies is een ontzettend lief mens. Ze heeft een klooster waar iedereen mag blijven slapen. De deur staat dag en nacht open. Iedereen kan dus in en uit lopen. Ook doet ze veel kleine projecten. Zo heeft ze bijvoorbeeld iemand geld geleend om een mandarijnenplantage op te zetten. De boompjes staan nu in volle bloei dus dat is een goed teken.
We hebben tot in de late uurtjes buiten gezeten en ik heb eindelijk het verhaal van de beruchte boom gehoord. Zal het thuis wel vertellen, een heel leuk verhaaltje!

Zaterdagochtend om kwart voor 5 opgestaan. Rien en Maria maken altijd een ochtendwandeling en ik had weken geleden al beloofd dat ik wel een keer mee zou gaan.
Om kwart voor 6 zijn Ricolette, Hans, Ingrid, Rien, Maria en ik een stuk gaan lopen. (ghana doet me goed blijkbaar want de mensen thuis weten maar al te goed dat ik een schurfthekel heb aan wandelen)
Maar ik ben maar al te blij dat ik ben meegegaan. Wat een mooie wandeling was dit zeg. En alle ghanezen zijn al druk bezig met op het land te werken, water te halen, etc. Opzich logisch als je bedenkt dat het om half 7 al bloedheet is.
Om half 8 waren we weer terug en hebben we gezellig ontbeten.
Maikel hadden we gevraagd om ons naar Accra te brengen en deze was er om half 9. Zo waren we lekker op tijd in Accra om onze reis verder door te zetten naar Cape Coast.
Helaas bedacht de andere trotro driver zich en wilde hij ons niet meer naar Cape Coast brengen. Wel even een teleurstelling maar toen maar besloten dat we in Accra bleven de laatste dagen. Het zijn toch een paar vermoeiende dagen geweest voor de ouders en vrienden van Anne.
Anne en ik zijn savonds nog op stap geweest met Ashley en Winfred. Wat een prachtervaring weer, net als de vorige keer komen alle ghanezen op je af als je ook maar 1 voet in de kroeg zet. Ze gaan in/op/naast/aan/langs/achter/voor etc je dansen en hun handen zitten overal waar ze niet moeten zitten. De meeste luisteren als je een paar keer hebt gezegd dat je het toch niet zo prettig vind als ze dat doen. Godzijdank hadden we Winfred bij die 1 boze blik geeft en de ghanezen zijn nergens meer te bekennen!!.

8/5.
Kokrobite is een prachtig strand een uurtje buiten Accra. Mooi strand, mooie zee; kortom relaxen!
We hebben lekker over het strand gelopen, wat gedronken en vooral heel veel gelachen. Een super leuke dag!
Savonds zijn Anne en ik bij Eddies Pizza gaan eten. Lekker westers, maargoed nu kunnen we ervan profiteren dat we in Accra zijn.

9/5
Weer een uitje op het program;). Shai Hills, een prachtig natuurpark een uurtje vanaf Accra. Als echte wandelaars gingen Anne en ik uiteraard op onze birkenstocks. Groot succes als het heel de nacht geregend hebt. Het was een lange wandeling maar wel een mooie. Op een gegeven moment wilde de gids wel een berg op klimmen. Ik heb maar bedankt, met mijn lompe motoriek leek het mij niet verstandig om op mijn birkenstocks te klimmen.
We hebben weer wat apen gezien, antilopen, vlinders, spinnen, vogels, vleermuizen. Heel de dierentuin kwam weer voorbij.

Dinsdag was het alweer tijd om ons reisgezelschap op het vliegtuig te zetten. Toch wel gek, je trekt 10 dagen intensief met elkaar op en dan in een keer ben je weer met z´n 2e. Het waren 10 super leuke dagen, veel gelachen met elkaar.

Eergisteren hebben we van het sponsorgeld een wasmachine gekocht voor het ziekenhuis. De oude wasmachine is al 6 maanden kapot dus moet die arme man alle lakens op de hand wassen. We vonden het wel een leuk idee om het ziekenhuis een wasmachine te schenken. We zijn er wel heel de dag mee bezig geweest en half Accra hebben we gehad maar uiteindelijk waren we savonds om 11 uur thuis met een wasmachine; kortom DOEL BEREIKT. Ook hebben we voor het schooltje naast het ziekenhuis nog wat leesboekjes gekocht.

Gisteren is Sharron onverwachts naar huis gegaan omdat haar oma heel ziek is. Heel raar als iemand in 1 keer naar huis gaat. Nu zijn we nog maar met zijn 5e.
Vandaag gaan we naar Ho om ons visum te verlengen, en vanavond komen Peter en Jelmer. Gezellig!!
Ghana begint toch een klein beetje thuis te worden. Alweer 2 maanden zit ik hier in het prachtige land. Dingen vallen niet meer zo erg op als in het begin en beginnen normaal te worden. Ik ben heel blij dat ik deze ervaring mee mag maken en ga de komende weken zeker nog genieten hier.
Volgende week gaan we een dagje naar een gehandicapteninstituut en Anne en ik gaan nog naar Cape Coast en Kakum. Volgend weekend zitten we weer met een aantal studenten bij elkaar, nu op Kokrobite!! Genoeg leuke dingen naast het werk dus..

liefs